میلاد حضرت معصومه

وقتی که سفره به نام کریمه هاست

مهمان چه فرق اگر شاه یا گداست

اینجا غبار هم که شوی کوه بیندت

چون میزبان اصلی سفره خود رضاست

تو صابره،عابده،معصومه،فاطمه

سجاده ات مسیر عبور فرشته هاست

در این جهان اگر که مسیحا دمی بود

می داند اینکه نام تو در نسخه اش دواست

امشب خدا به فاطمه گرم نظاره شد

چادر تکاند فلک پر ستاره شد

عطر بهار ، نسیم حریم تو

روزی نوکر است به دست کریم تو

همچون نگین طلا در کویر قم

ایران شد است مات مقام عظیم تو

فواره های صحن شما آب کوثر است

فرش تمام عرش ز جنس گلیم تو

ای دختر ملیح کاظم و ای خواهر رضا

من سائلم گدای گدای قدیم تو

شاخه نبالت مشهد و سوهان قم که هست

با چای کاظمین بنوشی شوی تو مست

 

شهادت امام جعفر صادق (ع)

 

 

با یاد غربت حرمت گریه می کنم

بر قامت  نهیف و خمت گریه می کنم

امشب بجای مردم شهر مدینه هم

با زجه پا به پای غمت گریه می کنم

آری دوباره آتش و چکمه دوباره دود

آقا به اینکه بد زدنت گریه می کنم

کوچه همیشه دست علی بسته دیده است

اما به زخم های تنت گریه می کنم

گریه کن همیشگی روضه ی حسین

بر تازیانه ای که زد به لبت گریه می کنم

ای سفره دار روضه بازار های شام

بر ضربه ای که زد به سرت گریه می کنم

سجاده را کشید به صورت زمین خوری

بر خنده های دو رو برت گریه می کنم

سرفه که می کنی گلویت خسته می شود

آقا به جسم بی رمقت گریه می کنم

یک جرعه آب نیست بنوشی عزیز من

دارم بخاطر عطشت گریه می کنم

لب های خشک تو نمک روضه ام شده

با یاد جد بی کفنت گریه می کنم

عمری نشسته ام در این خانه و هنوز

با حسرت ندیدن حرمت گریه می کنم